پروژه منهتن

پروژه منهتن

منهتن اسم رمز یک پروژه محرمانه دولت آمریکاست که قبل از جنگ جهانی دوم با هدف توسعه بمب اتم، پی ریزی شد. طرح اولیه تشکیل یک تیم تحقیقاتی به منظور ساخت سلاح هسته ای در سال 1939، زمانی که انیشیتین نامه ای برای فرانکلین روزولت – رئیس جمهور وقت امریکا – نوشت، تأیید شد.

پس از آن در سال 1942، فیزیکدانی به نام انریکو فرمی موفق شد یک واکنش هسته ای در رآکتور خود که سیپی وان نام داشت را کنترل کند. نکته جالب اینکه در کمال ناباوری سی پی وان در دانشگاه شیکاگو مستقر بود! بعدها در ادامه این پروژه اولین بمب اتم در ششم جولای سال 1945، در آزمایشگاه لوس آلاموس منفجر شد. مسئول این آزمایشگاه که شاهد انفجار این بمب بوده، اظهار داشت:

همه ما می دانستیم که ساخت چنین بمبی می تواند دنیا را دگرگون کند، برخی از افراد می خندیدند و برخی می گریستند، ما – تیم تحقیقاتی- به نوعی خود را ویرانگران جهان شمرده و سرزنش می کردیم.

یک ماه پس از این آزمایش، شهرهای هیروشیما و ناکازاکی در کشور ژاپنف هدف دو بمب اتمی قرار گرفتند. به دنبال آن امریکایی ها دلایل بسیاری برای این کار اعلام کردند که یکی از آنها پایان دادن سریع جنگ و به تبع آن، حفظ جان هزاران عضو ارتش امریکا بود. این اقدام ستیزگرانه موجب مرگ صدهزار نفر در آن زمان شد و بروز عواقب ناشی از تشعشعات هسته ای برای نسل های آینده بود.

بدون شک، بمب اتمی قوی ترین سلاح مخربی است که بشر تاکنون مورد استفاده قرار داده است. با این وجود دانشمندان بسیاری از مشارکت در ساخت سلاحی چنین ویرانگر راضی به نظر می رسیدند، در زیر اظهارات دو تن از دانشمندانی که در این پروژه همکاری داشته اند آمده است:

ژوزف هایرشفلدرشیمیدان

«در طول جنگ جهانی دوم، فعالیت هایی که به منظور ساخت بمب اتم در لوس آلاموس انجام می شد، هیچگونه واکنش منفی در پی نداشت، همه معتقد بودند که هیتلر و ژاپنی ها آزادی را از جهان خواهند گرفت و بنابراین با متوقف کردن آنها کاملاً موافق بودند. خانواده، دوستان و آشنایان ما به قتل می رسیدند و ترس عمومی بر جامعه حاکم بود.»

جورج کیستیاکووسکی 

«در مذاکراتی که در مورد این پروژه در  لوس آلاموس انجام شد، اعتراف می کنم که عقیده شخصی من این بود که بمب اتم بدتر از بمباران هر روزه ژاپن با  بی 29 ها نیست و ما باید برای پایان گرفتن سریع جنگ دست به هرگونه اقدامی بزنیم.

بلافاصله پس از موفقیت پروژه منهتن، روسیه نیز به گسترش سلاح های اتمی‌ در کشورش پرداخت؛ ساخت این سلاح جدید که می توانست کل جهان را منهدم کند، آغاز رقابت سلاح های اتمی و جنگ سرد بود. سلاح های اتمی که در ابتدا در بمب افکن ها مورد استفاده قرار می‌گرفتند، خیلی سریع گسترش یافتند و در سیستم های فضایی به کار گرفته شدند.

امروزه در سیستم های جدید راکت هایی وجود دارند که قادرند در ظرف یک ساعت، کلاهک های اتمی را از یک سر کره زمین به سر دیگر بفرستند. به این ترتیب، آنچه مسلم است، از سال 1950 تاکنون حجم جنگ افزارهای موجود در جهان به میزانی که برای نابودی بشریت کافی باشد رسیده است.

از جنگ جهانی دوم به بعد، هیچ کشوری بر علیه کشور دیگر، از این سلاح ها استفاده نکرده است. اگر امریکا حمله نظامی به روسیه را آغاز کند، روسیه بلافاصله با پرتاب موشک های اتمی مقابله به مثل خواهد کرد و امریکا و روسیه هر دو با خاک یکسان خواهند شد.