باتیستا که او را «دیکتاتور کوبا وعامل بیگانه» توصیف کرده اند در آخرین روز سال میلادی ۱۹۵۸ بر اثر فشار نیروهای انقلاب، به جمهوری دومینیکن گریخت و پناهنده این دولت شد و یکم ژانویه سال ۱۹۵۹ فیدل کاسترو رهبر انقلاب، پیروزی آن را اعلام داشت و زمام امور را به دست گرفت.
کاسترو در نطق یکم ژانویه سال ۱۹۵۹ گفت که علاقه مند به حکومت کردن بر کسی نیست؛ تنها به نام مردم کوبا و تا زمانی که احساس کند انقلاب، دیگر تهدید نمی شود زمام امور را به دست خواهد داشت. آرزو و هدف او تنها تامین رفاه برابر برای مردم کوبا و بازگرداندن احترام و حیثیت به آنان و اجرای برنامه های آموزش و پرورش و درمان یکنواخت و رایگان و تامین بازنشستگی همگانی و زدودن اندوه و نگرانی از بیکاری و تبعیض، و حذف نظام طبقاتی از فرهنگ کوباییان است. کاسترو در سومین نطق پس از پیروزی انقلاب گفت که از آن نگران است که انقلابیون واقعی و دلسوزان مردم و همرزمان او از صحنه کنار بروند و با کناررفتن آنان، فرصت طلبان جایشان را بگیرند و انقلاب را از هدفهایش دور سازند و منحرف و متلاشی کنند. وی از کوبائیان خواست که مانع خروج پدران انقلاب از صحنه شوند که تمامیت و حاکمیت کوبا از دست خواهد رفت. کاسترو گفت که اجازه نخواهد داد سیاستی از خارج بر کوبا تحمیل شود و مردم کوبا خودشان الگو و استاندارد برای نظام اجتماعی، اقتصادی و سیاسی شان تعیین خواهند کرد و معمار آینده بنای جامعه و نظام اجتماعی شان خواهند بود. وی تاکید کرد که هر ملتی حق دارد خط خودش را دنبال کند و در این راه استقلال کامل داشته باشد.
یکم ژانویه در عین سالروز پایان استعمار اسپانیا بر کوبا در سال ۱۸۹۹ بود. فیدل کاسترو در پی یک بیماری، از سال ۲۰۰۸ و در ۸۲ سالگی اختیارات حکومتی اش را با تصویب پارلمان کوبا به برادرش رائول که پنج سال از او کوچکتر است واگذار کرد و از آن پس به کار نوشتن مقاله و کتاب و دادن نظر پرداخته است. وی در دهه یکم قرن ۲۱ شاهد پیروزی خط خود در آمریکای لاتین و روی کارآمدن چپگرایان در این منطقه بوده است که در هر فرصتی به کوبا می روند و با او ملاقات و مشورت می کنند. در پاییز ۲۰۰۸ سران چین و روسیه در دیدار از کوبا با کاسترو ملاقاتهای طولانی داشتند و بعدا در گفتار خود از او تمجید کردند و نماد مقاومت و عشق به مردم خواندند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر